فوق روان کننده کربوکسیلاتی نرمال بتن ایران با روانی مناسب Dezobuild D-20-بتن ایران

کاربردها:
خاصیت عالی پخش کنندگی سیمان توسط Dezobuild D-20  ، آن را تبدیل به افزودنی ایده آل برای صنایع بتن آماده و بتن پیش ساخته نموده است . به خصوص در   طرحهایی که نسبت آب به سیمان خیلی کم است . این خاصیت امکان تولید بتن هایی با مقاومت های اولیه و دراز مدت بسیار زیاد را فراهم می آورد که حاوی حباب کمتری بوده و در نتیجه بسیار فشرده می باشند . این ویژگیها ( نوسعه مقاومت ) امکان صرفه جویی در انرژی عمل آوری با بخار در کارخانه های قطعات پیس ساخته را به وجود می آورد .Dezobuild D-20   برای تولید ملات های کف سازی با مقاومت عالی در کوتاه مدت بسیار مناسب است . در این مورد می توانید با متخصصین شرکت کلینیک فنی و تخصصی بتن تماس حاصل فرمائید.

ویژگیها:
- کارآیی بسیار خوب ، بدون جداشدگی و آب انداختگی
- نیاز به لرزاندن کمتر
- بتن ریزی و متراکم نمودن آن در طرح هایی که آرماتورهای زیادی دارند
- کاهش نیروی انسانی مورد نیاز
- بهبود سطح نهایی کار

راهنمایی طریق مصرف :
Dezobuild D-20   افزودنی آماده مصرف است و باید در زمان ساخت بتن اضافه گردد . تاثیر بهتر زمانی است که حدود 50 تا 70 درصد آب مصرفی اضافه شده باشد . هرگز این محصول را به مصالح خشک اضافه نکنید . اختلاط کامل بایستی انجام شود و برای این منظور پس از افزودن Dezobuild D-20   به مدت 60 ثانیه با دور تند مخلوط را هم بزنید.

 تاریخچه محصول:
بتن جسمی مرکب از سنگدانه ها و خمیر چسباننده است. سنگدانه های بتن معمولی از نوع طبیعی معدنی یا مصنوعی معدنی است و خمیر چسباننده آن شامل آب و سیمان پرتلند یا آمیخته می باشد. در بتن سخت شده ، ویژگیهای مقاومتی ، پایایی و نفوذ پذیری از اهمیت زیادی برخوردار است. برای دستیابی به خواص مطلوب در بتن سخت شده به ناچار باید از مرحله بتن خمیری گذر کنیم و ویژگی های بتن خمیری و تازه در دستیابی به این خواص از اهمیت خاصی برخوردار می باشد. کارآیی ، آب انداختن ، جداشدگی ، جمع شدگی و گیرش جزء خواص بتن تازه است که باید به آن توجه شود.نسبت آب به سیمان علاوه بر تأثیر جدی بر خواص بتن سخت شده ، بر خواص بتن تازه اثرگذار است.برای بهبود کیفیت بتن سخت شده ، کاهش نسبت آب به سیمان از ابتدای قرن بیستم در دستور کار ساخت بتن پایاتر و مقاومتر و با نفوذپذیری کمتر بوده و می باشد. همواره این کاهش W/C به کاهش کارآیی و روانی بتن منجر می شد و تضادی وجود داشت که حل آن در گرو تغییر روش های ساخت و اجرا بود اما تا بکارگیری مواد کاهنده آب ( روان کننده) تحول اساسی و عظیمی رخ نداد.در دهه 50 میلادی مواد روان کننده و خواص آن در بتن شناخته و مصرف شد در حالی که قبل از آن برخی افزودنی های دیگر مانند آب بند کننده ها کاربرد جدی داشتند.مصرف افزودنی های روان کننده تحولی عظیم را در اواخر دهه 50 و دهه 60 میلادی در صنعت بتن بوجود آورد که با بکارگیری روان کننده های ممتاز (فوق روان کننده ها) در دهه 70 میلادی به اوج رسید.در دهه 80 میلادی روان کننده های بسیار قوی ( ابر روان کننده ها) ابداع شدند و در دهه 90 بکارگیری آن ها رایج شد و انقلابی اساسی در تکنولوژی بتن و اجرای آن حاصل گشت. قبل از کاربرد این مواد در بتن ، امکان تغییر کارآیی (روانی) بتن فقط با تغییر مقدار آب و در نتیجه نسبت آب به سیمان در بتنی با سنگدانه معین و عیار سیمان خاص متصور بود. اگر عیار سیمان ثابت نگهداشته می شد با افزایش آب کارآیی زیاد می گشت که مسلماً با افزایش نسبت آب به سیمان همراه بود و مسلماً مقاومت و دوام بتن کاهش می یافت و نفوذپذیری زیاد می شد. در صورتی که هدف ثابت ماند نسبت آب به سیمان بود باید عیار سیمان بتن را بالا می بردیم تا با افزایش آب و کارآیی بتوانیم به دوام و مقاومت نسبتاً مطلوب و دلخواه دست یابیم. در این حالت مقاومت و دوام چنین بتنی در مقایسه با بتنی با همین نسبت آب به سیمان ولی با آب و سیمان کمتر ، پایین تر به نظر می رسید که خود نوعی ضعف و محدودیت به شمار می آمد. به ویژه در کارهای تحقیقاتی و آزمایشگاهی مشکلات زیادی را شاهد بودیم زیرا تغییر نسبت آب به سیمان عملاً به تغییر و روانی بتن منجر می شد و شرایط یکسانی برای محقق بوجود نمی آمد.